Lang heb ik gedacht dat dat was wat er gaande was. Dat mijn lichaam mij in de steek liet. Totaal niet doorhebbende dat ík degene was die mezelf in de steek liet. En dat mijn lichaam me dát probeerde te vertellen. In een taal die ik niet begreep.

Frustratie, boosheid, verdriet, wanhoop, weinig plezier meer in het leven ervaren. Er zijn veel emoties in mij voorbij gekomen. Over dat ik niet meer kon doen wat ik zo leuk vond. Dat ik continu pijn ervaarde. Dat ik keer op keer weer te moe was om iets te doen.

De emotie daarover was best moeilijk om toe te laten, liever bikkelde ik door. Kijkend naar wat ik nog wél kon. Ik weet nog goed dat ik op een heel slecht pijn-in -mijn-rug-moment dacht ‘maar in een rolstoel kan je nog steeds wel werken hoor’. Arme ziel.

Of beter gezegd: arme genegeerde ziel. Want als die jaren was het mijn ziel die tot mij sprak. Naja, probeerde met me te spreken. Want ondanks alle verwoede pogingen om mij via mijn lichaam signalen te geven dat ik niet op het juiste spoor zat, was ik alleen maar bezig met het proberen weg te drukken en oplossen van de pijn. Zodat ik weer door kon gaan met het leven wat ik leidde. Koppig, volhardend, bikkelend. Vol in mijn mannenenergie. Ergens ook heel knap, continue naar oplossingen blijven zoeken. Maar tegelijk zoooo destructief.

Was ik maar wat liever voor mezelf geweest. Had ik maar wat meer zachtheid, meer vrouwenenergie durven toelaten. De overlever in mij was echter vol aan zet: ik moest niet zeiken, me niet zo aanstellen. Oordeel op oordeel over mezelf.

De oplossing zocht ik vooral buiten mezelf: van dokter naar dokter, luisteren naar adviezen van anderen, mijn kop in het zand steken.. de weg naar binnen heb ik lang niet weten te vinden. Wist simpelweg ook niet dat die bestand, laat staan hoe daar zou moeten komen. Ik bleef hangen in mijn eigen overlevingssysteem, bleef hangen aan de oppervlakte van mijn bestaan.

Vele klappen heb ik daardoor moeten vangen. Na 20 jaar rugklachten, 2x een bore-out, een dubbele enkelbreuk, een dubbele sleutelbeenbreuk, vele gewrichtspijnen en vermoeidheidsklachten verder is het kwartje nu echt gevallen

De pijn in mijn lichaam zijn slechts tekenen van mijn binnenwereld dat ik mijn aandacht meer op mezelf en op mijn binnenwereld te richten heb. Want dáár liggen de oplossingen die ik nodig heb om weer een fit lijf te krijgen, weer in balans te komen. En nog veel belangrijker: de juiste koers te varen in dit leven. En die loopt heel anders dan wat ik met mijn hoofd had kunnen bedenken.

Foto (van jaren geleden): de plaat die mijn sleutelbeen weer moest ‘fixen’ schoot een paar dagen na de operatie los.. hoeveel signalen kan je krijgen?