“Na jaren gekampt te hebben met allerhande vage klachten die het label migraine of hyperventilatie kregen opgeplakt, ging het in de Corona-periode goed mis met me. Ik was moe, zag niets meer zitten, deed kortaf en soms simpelweg verbaal agressief naar mijn gezin en voelde me in zijn algemeen compleet ellendig. Ik kwam ziek thuis te zitten met de diagnose “depressief”. Psychotherapie en medicatie hielpen wel, maar kregen mij toch niet uit de donkerte waar ik merendeels van mijn tijd zat.

 

Na meer dan een jaar thuis te zitten kwam ik op tijdens het uitlaten van de hond Simone tegen. Binnen no-time stond ik tot mijn grote verbazing heel mijn hart bij haar uit te storten. Op straat, bij een vrouw die ik niet kende maar het voelde gelijk… Goed? Vertrouwd? Misschien is “natuurlijk” het beste woord. Tijdens de rest van het gesprek vertelde Simone mij wat zij doet en vanuit welke gedachten dat zij dat doet. Ik zie mijzelf als een nuchter mens. Er zal best meer zijn dan dat wij kunnen waarnemen, maar zolang ik het zelf niet ervaar geloof ik het niet. Ik kon dus ook niet heel veel met Simone’s verhaal over je energetische lichaam en spiritualiteit. Na een “kijk maar eens op mijn website” namen we afscheid en lachte ik mijzelf van binnen een beetje uit omdat ik mij in het gesprek zo laten meenemen naar zaken waar ik mij normaliter helemaal niet mee bezig hou.

 

De dagen volgend op deze ontmoeting kreeg ik het gesprek niet uit mijn hoofd. Ik bekeek de website en bleef een enorm sterke drang houden hier iets mee te doen. Maar kom op. Ik, “mister down to earth” of meneer “niet lullen maar poetsen” naar een zweverig iets als een energetische healing? Mijn vrouw was mijn gedraai zat en met een “probeer het nou maar, baat het niet dat schaadt het niet” stuurde ze me min of meer naar Simone.

 

Na een uitgebreid inleidend gesprek heb ik een energetische healing ondergaan.Een uurtje op een soort massagetafel liggen, je hoeft zelf niets te doen en Simone doet haar ding.Heel eerlijk:na afloop was ik teleurgesteld. Zie je wel, ik voelde niks.Leuk verhaal, leuk mens, leuk gesprek maar het deed niets.Zo makkelijk kon het natuurlijk ook niet zijn.

 

Terug naar huis gebeurde het echter alsnog. Ik voelde bijna fysiek ruimte om me heen ontstaan. Een spreekwoordelijke last gleed van mijn schouders, ik voelde me een halve meter groter en licht! Ik voelde me deel uitmaken van mijn omgeving in plaats van het gevoel vanuit een soort glazen bol de wereld wel te zien maar niet te beleven. Kort samengevat: ik voelde me goed! Voor het eerst in jaren voelde ik energie en de wil om te zijn, te delen te léven!

 

Begrijpen doe ik het nog steeds niet. Het enige dat ik weet is dat ik mij nu, twee maanden later, nog steeds super voel. Ik geniet van mijn gezin en ben weer begonnen met werken. Mensen om me heen zien het gelijk: het gaat goed met je!

 

Simone: bedankt!”