Bindingsangst en verlatingsangst… Na mijn laatste lange relatie had ik inmiddels wel door dat ik daar last van had. Terugkijkend op de relaties die ik tot dan toe had gehad was het duidelijk dat die dynamiek een constante factor was, waarbij ik zelf wisselde tussen de ene keer aan de kant van de bindingsangst zitten en de andere keer aan de kant van de verlatingsangst. Dus, verstandig en wijs als ik was, heb ik nadat die relatie op haar eind gelopen was besloten maar een tijdje vrijgezel te blijven. Zou goed voor mij zijn, en met de tijd zouden de bindings- en verlatingsangst vanzelf wel uit mijn systeem verdwijnen. Beetje geduld was alles dat ik nodig had, lekker gemakkelijk. Fast forward naar anderhalf jaar later. Toen had ik wel genoeg tijd gehad. En wilde ook wel weer een relatie. Dus toch maar weer proberen. Niet veel later leerde ik een man kennen met wie ik duidelijk een klik had. En met wie ik al heel snel weer de dynamiek van bindings- en verlatingsangst in dook. Ja kak, hoe kan dat nou? Hoeveel tijd heb ik dan nodig om daarvan af te komen? In dezelfde tijd ook Simone leren kennen en toen ik haar hoorde vertellen over haar werk, over hoe zij mensen met liefdesangst helpt werd er bij mij wat getriggerd. Het besef dat ik een keuze had. Ofwel ik blijf aanmodderen en neem genoegen met het soort relatie dat ik tot dan toe altijd gehad had. Waar de echte verbinding en diepgang mist. Ofwel ik ga er actief mee aan de slag en stel mezelf in staat het soort relatie aan te gaan dat ik nog nooit ervaren had, maar waarvan ik wel overtuigd was dat het bestond. Echte liefde. De keuze was snel gemaakt. Optie 2 uiteraard. Wetende dat dat op korte termijn de minst gemakkelijke weg is, maar vertrouwen hebbende dat dat op de lange termijn het beste was. Dus ik heb contact opgenomen met Simone met de vraag of ze me wilde helpen. Dit was ergens in oktober 2016 geloof ik. Voordat ik het traject startte had ik het idee dat we vooral met mijn voorgaande relaties aan de slag zouden gaan. Want ja, daar was ik toch immers voor gekomen? Om een relatie zonder bindings- en verlatingsangst aan te kunnen gaan? Dus dan ga je kijken naar je vorige relaties om te achterhalen wat daar fout ging, toch? Niet helemaal. In de eerste paar sessies vooral terug gegaan naar mijn jeugd. Mijn ouders. Hun jeugd. Ik heb een nogal bewogen jeugd gehad, waarin veel is gebeurd… Mensen verloren, instabiele thuissituatie… Het passeerde allemaal de revue. En daarmee bedoel ik niet dat we er gewoon over spraken. Ik ging, onder begeleiding van Simone, echt terug naar die tijd. Naar de gebeurtenissen. Naar de mensen die een rol hebben gespeeld in mijn jongere jaren. Alsof je alles weer doorleeft, met alle pijn die daarbij komt kijken. Op zoek naar mijn ‘kleine ikke’’, zoals Simone het noemt. Op zoek naar wat mijn kleine ikke nodig had, maar nooit heeft gekregen van anderen. Op zoek naar of ik haar dat zelf kon geven, wat me in de weg stond om dat te doen. En jemig, wat een effect had dat. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me dankbaar voor de jaren die ik met overleden dierbaren heb gehad, in plaats van verdrietig om het gemis. Voor het eerst in mijn leven realiseerde ik me dat alles wat ik deed, hoe ik op mensen en situaties reageerde, ingegeven was door mijn allerjongste jaren en de relatie met mijn beide ouders. Voor het eerst in mijn leven voelde ik echt contact met mezelf, met mijn kleine ikke. De sessie waarin dat gebeurde herinner ik me nog zo goed. Ik kon door mijn eigen muurtjes heen naar binnen. Naar dat kleine meisje in mij. En met haar in gesprek. En dan kom je erachter dat je haar niet hebt gegeven wat ze nodig heeft. Dat je haar behoeftes hebt genegeerd. Dat ze in een donker hoekje zich verstopt heeft, omdat je er dikke muren omheen hebt gebouwd. Confronterend? Absoluut. Maar evenzo immens bevrijdend. Want dat inzicht betekent ook dat je zelf in staat bent het op te lossen. Dat vind je niet bij een ander, alleen bij jezelf. En daar komt dan ook een stukje verantwoordelijkheid en lef bij kijken. Het inzicht is er, nu de stap om daar ook daadwerkelijk wat mee te doen. Fast forward naar nu, mei 2017. Holy cr*p, wat een ommezwaai heb ik gemaakt! Ik merk het aan alles in mij en aan de mensen om mij heen. Ik omarm mezelf, met alles wat in mij zit en leeft. Ik voel me vrij, speels, nieuwsgierig. Vol met liefde voor mezelf en anderen. Ik deel mijn authentieke gevoelens met mensen om mij heen, waaronder mijn moeder. Nooit gedacht dat ik dat nog zou durven en doen. Mijn band met vrienden en vriendinnen is sterker geworden. Ik neem de emoties van anderen niet meer over, omdat ik me heel goed besef wat van mezelf is en wat van een ander. Ik kom voor mezelf op als het nodig is. Ik hou van mezelf. En ja, ook die relatie waarvan ik wist dat die bestond, maar nog nooit had ervaren, is er. Met echte verbinding en diepgang. Wat een fenomenaal iets is dat zeg. Nog mooier dan ik had durven dromen, op alle vlakken. En ik gun dat gevoel van verbinding met jezelf (en een ander) aangaan iedereen. De weg ernaartoe is niet gemakkelijk. Oude pijn komt naar boven. Het is vallen en opstaan. Het is wennen aan ‘je nieuwe zelf’. In mijn geval moet mijn omgeving wennen aan mijn ‘nieuwe zelf’, aangezien ik hele andere dingen belangrijk vind dan voorheen. Ik hoop dat mijn verhaal mensen een duwtje in de rug kan geven. Mensen die worstelen met liefdesangst. Die weten dat er meer is. Die dat willen ervaren, maar niet zo goed weten hoe. Dat zij dit lezen en de stap durven te zetten om door die oude pijnen heen te werken, want wat je ervoor terugkrijgt is het meer dan waard. Ze zeggen weleens dat de meester zich aandient als de leerling er klaar voor is. Ik was de leerling. Ik was er klaar voor. Simone was de meester. Zonder de liefde, de veiligheid en het vertrouwen die zij mij heeft geboden, had ik dit niet kunnen bereiken. De beste meester die ik me had kunnen wensen.